Osuszanie budynków

Wilgoć wpływa niszczycielsko na ściany. Obniża ich wytrzymałość, zmniejsza trwałość tynków. Zawilgocony dom trudniej jest też ogrzać, bo przez mokre mury ucieka więcej ciepła. Ciągłe przebywanie w murach nasiąkniętych wilgocią może być bardzo niebezpieczne dla zdrowia. Może skutkować alergiami wynikającymi z rozrostu pleśni i grzybów, chorobami reumatycznymi, problemami układu oddechowego.

Jeśli więc problem zawilgocenia ścian jest długotrwały, koniecznie wymaga interwencji.

Źródła wilgoci w domu

Oprócz nagłych, intensywnych zjawisk jakimi są powodzie czy awarie hydrauliczne, przyczyn powstawania wilgoci można szukać w błędach konstrukcyjnych budynków. Niewłaściwie zamontowane parapety, nieszczelny dach, uszkodzony system rynnowy podczas intensywnych opadów nie zabezpieczą domu przed wnikaniem wody do środka. Źle wykonana izolacja doprowadzi do podciągania wód gruntowych ku górze.

Oznaki wilgoci w budynku

Najbardziej widoczną oznaką zawilgocenia budynku jest tworzenie się nieestetycznych zacieków, przebarwień na ścianach, podłogach. Wilgoci w domu towarzyszy nieprzyjemny, zatęchły zapach.

Zawilgocenie ścian skutkuje powstaniem niekorzystnych warunków dla mieszkańców, namnażaniem się pleśni i grzybów.

Normy wilgotności w budynkach

Przyjmuje się określone wartości dopuszczalnej wilgotność ścian, aczkolwiek można w ich przypadku mówić o dużej umowności, gdyż są one różne w zależności od rodzaju materiału, z jakiego wykonana i wykończona jest ściana.

Normy wilgotności wynoszą:

do 3% - ściany suche

do 5% - ściany lekko zawilgocone

do 8% - ściany zawilgocone

do 12% - ściany silnie zawilgocone

od 12% - ściany mokre.

Nieinwazyjne metody osuszania budynków

Osuszanie budynku można rozpocząć w momencie, gdy wyeliminowane jest źródło powstawania wilgoci. Jeśli powodem wnikania wody w mury są nieszczelności w dachu, instalacjach, oknach – w pierwszej kolejności należy je usunąć, aby zapobiec dalszemu przedostawaniu się wilgoci.

Dobór metody osuszania zależeć będzie od rodzaju i wielkości budynku, stopnia zawilgocenia ale też dostępnych środków finansowych.

Jednym z prostszych sposobów jest osuszanie termiczne przy użyciu odpowiedniego urządzenia. Na rynku dostępne są różnorodne urządzenia o mocy dostosowanej do określonej kubatury budynku. Specjalne nagrzewnice podnoszą temperaturę powietrza do kilkudziesięciu stopni, co powoduje odparowywanie nadmiaru wilgoci z warstw powierzchniowych ściany. Czynność taką wykonuje się do uzyskania tzw. równowagi wilgotności.

Osuszanie absorbcyjne polega na wyssaniu z pomieszczenia wilgotnego powietrza, doprowadzeniu go do stanu normalności, ogrzaniu oraz ponownemu wpuszczeniu w obieg budynku. Proces ten powtarzany jest do momentu, aż mury oddadzą całą zgromadzoną w sobie wodę.

Ogrzewanie kondensacyjne różni się od osuszania absorbyjnego temperaturą powietrza wpuszczanego do pomieszczenia. W przypadku wietrzenia kondensacyjnego, gaz zasysany przez osuszacze poddawany jest nie ogrzewaniu, a schładzaniu.

Inwazyjne metody osuszania budynków

Jeśli problem jest większy, w grę mogą wchodzić tzw. inwazyjne metody osuszania budynków. Wśród nich wyróżnia się:

• iniekcję
• podcinanie murów
• wbijanie blach.

Iniekcja krystaliczna polega na wstrzyknięciu w mur specjalnego preparatu o określonych właściwościach. Jego celem jest utworzenie blokady przeciwwilgociowej w zawilgoconych w wyniku podciągania wody z gruntu murach.

Ta metoda osuszania polega na wykonaniu w murze rzędu równoległych do poziomu podłogi niewielkich, ok. 2-cm otworów. Do nich wprowadza się następnie masę iniekcyjną, odporną na działanie wody. To substancja powstała na bazie silikatów, która ulega krystalizacji w trakcie kontaktu ze związkami alkalicznymi. Po jej wprowadzeniu dochodzi do reakcji chemicznej, w wyniku której w ciągu około 7 dni pory i kapilary ulegają uszczelnieniu i tworzy się trwała bariera hydroizolacyjna.

Przed wykonaniem iniekcji nie ma konieczności osuszania muru. Przeciwnie, do właściwego spenetrowania ściany przez materiał iniekcyjny i jego krystalizacji potrzebna jest obecna w ścianach ciecz kapilarna. Niekiedy więc przed wprowadzeniem substancji nawilża się otwory wodą.

Metoda podcinania murów (tzw. technologia PRINZ) polega na założeniu nowej warstwy izolacji poziomej w zawilgoconych murach. Stosowana jest w domach jednorodzinnych, kamienicach, budynkach zabytkowych.

Podcięcie ściany następuje w określonym miejscu (przeważnie bezpośrednio nad poziomem gruntu) ręcznie albo maszynowo. Do rozdzielenia używa się pił tarczowych, frezów do muru, pił wzdłużnych jednostronnie podpartych, pił łańcuchowych albo mieczowych. Po podcięciu ściany powstaje prześwit o wysokości ok. 1,5-cm. Po oczyszczeniu szczeliny sprężonym powietrzem układa się izolację poziomą a zaizolowaną szczelinę wypełnia się zaprawą betonową, modyfikowaną specjalnymi domieszkami uszczelniającymi.

Technologia ta pozwala na natychmiastowe odcięcie kapilarnego podciągania wody z gruntu, co prowadzi do samoczynnego wyschnięcia murów, o ile wyeliminowane zostaną inne przyczyny powstawania wilgoci i zachowana zostanie odpowiednia wentylacja.

Metoda wbijania blach polega na odcinaniu źródła wilgoci przy pomocy blach wbijanych w spoiny między cegłami. Zaletą tej metody jest możliwość zaizolowania wilgotnego muru, który po odcięciu źródła wilgoci wysycha samoistnie. Ponadto jest to metoda stosunkowo szybka i bezpieczna dla konstrukcji budynku.

Niektóre ze wspomnianych metod mogą nie do końca przypominać proces osuszania a raczej są pracami mającymi na celu przywrócenie właściwej izolacji. Często jednak skuteczne usunięcie źródła wody w murach przywraca odpowiedni poziom wilgotności doprowadzając budynek do bezpiecznego stanu i komfortu korzystania przez mieszkańców.