Betony specjalne

Poddanie mieszanki betonowej modyfikacji, dodanie konkretnych domieszek, zmiana proporcji składników, a także przeprowadzenie odpowiedniego procesu technologicznego, właściwe dozowanie, mieszanie, transport, dojrzewanie i pielęgnacja betonu pozwalają uzyskać wyrób o innych właściwościach i parametrach.

Betony specjalne – rodzaje

Wyróżnia się bardzo wiele odmian betonu specjalnego. W tej grupie wymienić warto: beton architektoniczny, beton wysokowartościowy (BWW), beton bardzo wysokowartościowy (BBWW),beton ultra - wysokowartościowy (BUWW), lekki beton wysokowartościowy (LBWW), włóknobeton wysokowartościowy (WBWW), beton wodoszczelny, beton odporny na ścieranie, beton komórkowy, beton autoklawizowany (ACC), beton przeźroczysty, beton z pianki szklanej, beton samoczyszczący, beton ekspansywny, beton siarkowy, asfaltobeton, żużlobeton, fibrobeton, beton hydrotechniczny, beton ognioodporny, beton osłonowy.

Szerzej scharakteryzujemy kilka z nich.

Beton samozagęszczalny (SCC)

Wg normy PN-EN 206:2014 to beton, który pod własnym ciężarem rozpływa się i zagęszcza, wypełnia deskowanie ze zbrojeniem, kanały, ramy itp., zachowując jednorodność.

Charakteryzuje się wysoką płynnością i urabialnością przez długi czas. Posiada zdolność do odpowietrzenia ułożonej mieszanki bez konieczności wibrowania. Po stwardnieniu uzyskuje gładką powierzchnię.

Skład takiego betonu obejmuje cement (CEM I, CEM II, CEM III), kruszywo o maksymalnym wymiarze ziarna 20 mm, dodatki mineralne w postaci popiołu lotnego, granulowanego żużlu wielkopiecowego, kamienia wapiennego, ponadto superplastyfikator na bazie polikarboksylanów lub polikarboksyeterów i oczywiście woda.

Beton samozagęszczalny wykorzystuje się w prefabrykacji oraz wszędzie tam, gdzie nie ma możliwości prawidłowego zagęszczenia mieszanki, a tym samym właściwego wbudowania betonu. Korzyścią z jego zastosowania jest szybszy czas wykonania konstrukcji, eliminacja wibrowania i związanego z nim hałasu, łatwość wykonania konstrukcji o skomplikowanych kształtach.

Beton jamisty

Beton jamisty to beton lekki, wodoprzepuszczalny, o strukturze otwartej, charakteryzujący się wysoką porowatością. Ponad 15% jego objętości zajmują pustki międzyziarnowe, które wynikają z niskiej zawartości lub braku piasku.

Receptura betonu jamistego - w jego składzie znajdzie się kruszywo grube, powyżej 4 mm. Powleka je cement powodując, że ziarna trwale się ze sobą łączą, pozostawiając niewypełnione pustki. Beton jamisty uzyskuje wytrzymałość na ściskanie pomiędzy 3,4 i 27,6 MPa. Charakteryzuje się niskim skurczem, za to wysokim współczynnikiem filtracji – 81 do 730 l/m2/min.

Ten rodzaj betonu stosuje się do wykonywania chodników, ścieżek, odwodnieni, parkingów dla samochodów osobowych czy jako podbudowę boisk, placów zabaw, trwników, nawierzchni zewnętrznych, dachów zielonych.

Przeczytaj więcej na temat betonu jamistego.

Beton wysokowartościowy (BWW)

W odniesieniu do betonu zwykłego lub ciężkiego to wyrób klasy wytrzymałości na ściskanie wyższej niż C50/60, natomiast w przypadku betonu lekkiego - klasy wytrzymałości na ściskanie wyższej niż LC50/55. Betony BWW charakteryzują się ciekłą lub półciekła konsystencją, niską nasiąkliwością, wysoką wodoszczelnością. Są odporne na ścieranie, wytrzymałe, o wysokim stopniu mrozoodporności.

Zaletą zastosowania betonu wysokowartościowego jest wysoka wczesna wytrzymałość na ściskanie, duża trwałość konstrukcji, obniżony ciężar własny elementów, możliwość wykonania elementów o dużej rozpiętości i zredukowanym przekroju poprzecznym.

Mieszankę betonu BWW wyróżnia niski wskaźnik w/c, zastosowanie cementów o wysokich parametrach wytrzymałościowych, wykorzystanie kruszyw łamanych o ziarnach kształtu kubicznego i szorstkiej powierzchni, zastosowanie efektywnych superplastyfikatowrów i dodatków mineralnych.

Beton BWW został wykorzystany przy wznoszeniu znanych na świecie budowli, jak choćby Petronas Tower w Kuala Lumpur, platforma morska typu grawitacyjnego Troll A w Norwegii, Empire State Building w Nowym Jorku, Burdż Kalifa w Dubaju.

Beton architektoniczny

Ten rodzaj betonu pozwala stworzyć ciekawe efekty wizualne, wykorzystywany jest jako materiał dekoracyjny, element wykończenia wnętrz czy elewacji.

Przy projektowaniu tego typu betonu wymagany jest bardzo wysoki reżim technologiczny, aby uzyskać zamierzony przez architekta efekt końcowy. Najdrobniejsze niedociągnięcia na etapie przygotowywania mieszanki czy jej układania mogą obniżyć estetykę wyrobu.

Różny stosunek w/c w kolejnych dostawach może skutkować uzyskaniem innej barwy betonu, nieprawidłowe zagęszczenie powoduje nieestetyczne raki i pęcherze powietrza, nieszczelne deskowanie może dać efekt tzw. gniazda żwirowego, a zła jakość szalunków zostawia widoczne ślady na powierzchni betonu.

Beton architektoniczny musi być wykonany z wysokiej jakości surowców, z zachowaniem stałego stosunku w/c. Wykorzystywane są kruszywa o różnej frakcji. Nie zaleca się stosowania lotnego popiołu, gdyż może on zmieniać barwę betonu.

Beton ognioodporny

Uzyskanie betonu o takich właściwościach możliwe jest przy zastosowaniu kruszywa ze skał magmowych zasadowych lub półkwaśnych, kruszywa ceramicznego - klinkier, keramzyt, szamotu, żużla o zawartości CaO < 40%.

Beton ognioodporny wykorzystuje się do budowy kominowych przewodów dymowych, w konstrukcjach narażonych na temperatury do 700^oC. W takich warunkach traci on nawet do 65% wytrzymałości na rozciąganie, co mieści się w granicach normy.

Beton osłonowy

Konstrukcje z tego typu betonu mają za zadanie chronić środowisko zewnętrzne przed szkodliwym promieniowaniem, zagrożeniem radiologicznym. Stosowany jest w obiektach, w których znajdują się źródła promieniowania jądrowego, rentgenowskiego. Osłony wykonane z betonu osłabiają natężenie promieniowania.

Beton osłonowy cechuje się wodoszczelnością i paroszczelnością, odpornością na wysokie temperatury, promieniowanie i jego wpływ, dużą trwałością, małym skurczem, łatwością formowania. Jego sprężystość określa się na 14000 – 50000 MPa. To beton o dużej gęstości, powyżej 2600 kg/m³.

Projektowanie betonu osłonowego powinno być poprzedzone analizą rodzaju i wielkości promieniowania. O jego właściwościach osłonowych przesądza przede wszystkim użycie wypełniacza ciężkiego oraz kruszywa. Wśród dodatków poprawiających działanie osłonowe zastosowanie mają kwas borny, sole boru oraz uwodnione sole litu.

Beton hydrotechniczny

Normy betonu hydrotechnicznego muszą być dostosowane do trudnych, agresywnych warunków, aby uzyskany wyrób spełniał wymagania i posiadał parametry gwarantujące wytrzymałość i trwałość konstrukcji podwodnych. Skład betonu przewiduje zastosowanie specjalnych domieszek. Oprócz domieszki redukującej wodę, zapewniającej uzyskanie odpowiedniego współczynnika wody i cementu oraz odpowiedniej konsystencji mieszanki, stosuje się domieszki stabilizujące.

Beton podwodny stosowany jest w konstrukcjach hydrotechnicznych, do budowy platform wiertniczych, przyczółków mostowych, fundamentów na gruntach podmokłych czy modernizacji portów i nabrzeży.

Beton wodoszczelny

Zgodnie z normą PN-B 06250:1988 „Beton zwykły” wyróżnia się kilka stopni wodoszczelności betonu. Są to: W2, W4, W6, W8, W10 i W12, gdzie liczba po literze „W” oznacza wielkość ciśnienia słupa wody w MPa, oddziałującego na próbkę betonową o grubości 15 cm. Tak więc betonami wodoszczelnymi możemy nazwać betony o wskaźniku ≥ W8.

Skład betonu wodoszczelnego musi zapewnić uzyskanie minimalnej porowatości betonu. Im niższy wskaźnik wodno-cementowy W/C tym bardziej wodoszczelny jest beton.

Beton wodoszczelny stosowany jest w budowlach inżynieryjnych takich jak tamy, zbiorniki wodne, oczyszczalnie ścieków, również podczas budowy obiektów mieszkaniowych.

Beton siarkowy

Beton siarkowy charakteryzuje się odpornością na działanie kwasów. Przygotowywany jest na gorąco z kruszywa mineralnego i spoiwa siarkowego. Stosowany jest do budowy zbiorników do składowania odpadów silnie toksycznych i promieniotwórczych, rurociągów, elementów rur do transportu ciekłych mediów o właściwościach korozyjnych, posadzek bezspoinowych np. w galwanizerniach i elektrolizerniach. Z betonu siarkowego buduje się nawierzchnie dróg o bardzo dużym ruchu samochodowym (skrzyżowania i rozjazdy), nawierzchnie drogowe i kolejowe (podkłady), ławy fundamentowe, umocnienia brzegów morskich i podwodne konstrukcje.

Beton siarkowy wyróżnia odporność na działanie roztworów kwasów organicznych, nieorganicznych, alkaliów oraz roztworów soli (w temperaturze użytkowania siarkobetonu), odporność na działanie mgły solnej, wody morskiej oraz na korozję biologiczną z wyjątkiem niektórych bakterii gnilnych, działających w silnie kwaśnym środowisku (pH 2-2), odporność na działanie promieniowania radiacyjnego, energetycznego (X, g), korpuskularnego ?a, b) oraz neutronowego nawet w wysokich dawkach ekspozycyjnych.

***

To wybrane, pokrótce scharakteryzowane betony specjalne.

Może zainteresuje Cię również:

Zastosowanie betonu ekspansywnego

Beton autoklawizowany

Fibrobeton